Blog van Robert

Oké, het ligt met grote zekerheid aan de reviewer: moi!

Geheel onvoorbereid en onverwacht had ik een dagje vrij in de nabijheid van een gerenommeerde dierentuin. En mijn foto-apparatuur paraat! Fijn weer, een paar uur om te doden met een redelijk goed humeur. Tenminste dat dacht ik!

Auto dwars door het fraaie Utrechtse heuvellandschap. Mijn moderne navigatie had er geen zin in. Het dierenpark kon Google Maps niet vinden. De aangegeven straat ernaar toe was verboden voor auto’s! Was dit een voorteken? Wel een prachtige omgeving: de Grebbeberg gezien, en als je de erebegraafplaats voorbij rijdt kan zelfs Google Maps het niet missen. Rechterkant van de weg, parkeerplaats op en midden in het stof. Niet de fijnste parkeerplaats, zeker niet als je een paar keer terug komt in je auto. In gedachte schrijf ik stofzuigen op als een actiepunt voor de komende dagen. Maar dat is allemaal achteraf. Uitstappen en op weg naar de ingang ging alles naar wens. Apparatuur op mijn nek, zonnetje in het gezicht!

Misschien had het park beter nog een dagje gesloten kunnen blijven. Eind maart, woensdag, niet al te veel bezoekers. Allerlei medewerkers waren druk bezig met het afbreken van felgekleurd decoratief materiaal. En ja, dan houd je nu eenmaal minder capaciteit over voor de rest van het park. Maar goed, dat is achteraf gezeur.

De rij voor de kassa was om 10:20 ’s ochtends nog prettig kort. Iedereen schoof met kids en halve families tegelijk redelijk soepel naar binnen. Ik was niet zo goed voorbereid – zeg maar helemaal niet! Last-minute beslissing en ondanks vroegere rally-ervaringen had ik door Google Maps de dierentuin zelfs gemakkelijk kunnen missen. Dus vroeg ik bij de kassa heldhaftig om een kaartje voor 1 persoon. Het vriendelijke gezicht achter de kassa wees mij op een QR code op een bordje vlak voor het loketje. Dat moet u even vooraf regelen!

Heuh, ik wil gewoon even het park bezoeken, verontschuldigde ik mijn onwetendheid. Even de puntjes op de i. We schrijven 30 maart 2022. De regering heeft alle Covid-19 maatregelen een week geleden afgeschaft. Dus waarom wordt er nog zo’n RIVM Proof reserveringssysteem gebruikt met tijdsloten en vooraf online reserveren? Het vriendelijke gezicht kon dat ook niet uitleggen dus was voor mij de keuze: online reserveren of weer vertrekken. Ik woog mijn opties af en koos uiteindelijk voor het online reserveren.

Nu ben ik als pensionado behoorlijk digitaal op de hoogte. Dat klinkt arrogant – maar dat is de waarheid. Zelfs een understatement. Ik ben dol op alle digitale hulpmiddelen en altijd behangen met smartphones, tablets, zware computers, horloges en noem het maar op. Dus even online reserveren kan voor mij geen probleem opleveren, toch?

Dan begint de irritatie. Ja wanneer wilt u komen. Ik ben er al! En hoe laat wilt u naar binnen … nu! Wat is uw voornaam, naam, email-adres, telefoonnummer, huisadres, postcode, plaats … WAT? En het zijn nog verplichte velden ook! Dus ik bestel een kaart voor een hond — en ik geef de club nog een fooi van €5. Ho, ho, ik wil gewoon een kaartje. Maar de PDF die ik terugkrijg na betaling via mijn bank, geeft aan dat ik bedankt wordt voor mijn bijdrage. Het zweet breekt me uit. Geen kaartje! Geen parkeerkaart, enkel een hond – die ik helaas al lang niet meer heb!

Goed, ik geef het op. Dan maar geen dierentuin. Ik meld mijn – ongetwijfeld door irritaties opgefokte – misnoegen aan het loket en zeg dat ik er vanaf zie.

Terug in de auto, zie ik de eerder vernoemde stof-sporen op de mat van mijn pas gewassen auto. Stoom begint uit mijn oren te komen. En dan neem ik het verkeerde besluit om het nog eens rustig te proberen in de veilig afgeschermde kooi van Faraday, onhoorbaar voor de mensen in en rond het park.

Mijn normale rustige karakter komt weer terug – en verdraaid – nu lukt het me wel om een online reservering te maken, inclusief parkeerkaart. Ik tel tot 3, 10, 50 … en ga terug naar het loket. Ik moet nu wel, want ik heb een kaartje! En al die tijd voor niets gereden te hebben, stuit mij tegen de borst! De rij is inmiddels verdwenen dus ik kan vol trots het kaartje tonen aan het vriendelijke gezicht, die het scant en mij een prettige dag wenst. Ja, dat wens ik jou ook, glimlach ik vaag terug. Zijn de mondkapjes hier nog verplicht, vraag ik enigszins cynisch. Nee hoor alle maatregelen zijn weg!

Nog geen 3 minuten in het park, spoort een mechanische stem mij aan de 1,5 m maatregel in acht te nemen. Oud bandje, kan gebeuren!

Inmiddels ben ik weer volledig ontspannen en maak als echte Hollander de rekening op. €26,5 euro voor het kaartje, €8 voor het parkeren, €10 voor hond en fooi samen, €21 voor de wasbeurt van de auto, €30 voor de benzine. Bij elkaar een kleine €100 voor een paar uur fotografeer-pret.

Het weer is heerlijk en mijn humeur komt op de normale waarde. Mijn fototoestel had ik niet helemaal goed ingesteld, dus de vrolijke neushoornvogels in verschillende kleuren waren mijn eerste modellen. Jammer van het gaas en het lastige scherpstellen daardoor heen, maar toch een paar leuke beelden kunnen vastleggen. Zo nu echt door de ingang en op naar de eerste dieren. Ik hoor een vader tegen zijn zoontje zeggen, dat dat nu een vogel is. Educatie in de notendop! Een grote, voegt de alwetende vader er nog aan toe! Het park viel op door ruimte en rust. Voor de kinderen volop spannende paden om de dieren te bekijken. Een paar vaders moesten er ook aan geloven. Heel leuk en ruim van opzet. Het park ziet er prima uit! Op de decoraties na!

Alleen voor mij is het park iets te ruim opgezet, door wat weinig dieren. Iets te weinig, naar mijn smaak. En de dieren die er lagen, lagen er! Als fotograaf kom je voor bewegende dieren. Die zijn verreweg het leukst! Nee het was niet superwarm, en ook niet laat in de middag.

Had ik niet mijn tijdslot genoemd vanaf 10:30? Temperatuur rond de 10 graden, met een vaag zonnetje. En er bewoog bijna niets.

Een enkele vale gier probeerde op een andere tak te gaan zitten, maar dan had je het wel gehad. Ik kreeg de neiging wat dieren op te jagen, maar dat zou vast niet op prijs gesteld worden door de decor-opruimende-groep-parkwachters. Misschien ook niet door de wilde dieren zelf. Ik zag een ouder echtpaar een aap achter het raam fixeren op hun vinger. Zo leuk! Ik bromde nog even “Denk toch aan Bokita” en liep toen argeloos verder. Het glas zag er sterk genoeg uit! En het aapje was maar een tiende van de echte Bokita. Kansloos!

Ja, de flamingo’s die bewogen wel – een beetje. Wat een herrie maakten die met zijn allen op een kluitje. Prachtig om te zien, maar lastig om te fotograferen.

Het meest spectaculair waren de panda’s en vooral hun enorm fraaie behuizing die in 2017 voor hen was aangelegd. Ik heb er maar 2 gezien één grote, die voor dood lag en een kleintje dat zich inderdaad door het gras bewoog. Heel vertederend! De rode panda’s in het aangrenzende hok, wonnen het voor mij van de veel grotere – bijzondere, maar ietwat saaiere – zwart-witte soort.

Geef mij maar die rode leukerds!

Na een paar uur genoten te hebben van de rust en dierenpracht, begon ik aan de inwendige mens te denken. Een broodje of zoiets. Het park heeft een aantal restaurants. Maar ze waren rond lunchtijd bijna allemaal dicht. Van de ene werd ik naar de andere (gesloten) verwezen. Het personeel was nu eenmaal bezig met de decoraties. Dus vertrok ik omstreeks 12:30 naar buiten om wat voedsel “elders” te gaan verzamelen. Ik kon zo wegrijden doordat er nog wat medewerkers aan het manoeuvreren waren met decorstukken, maar besloot netjes via de officiële uitgang te gaan en de werking van de digitale parkeerkaart uit te testen. Verdraaid, de slagboom ging omhoog, na wat bijzondere gymnastische handelingen met mijn smartphone. Ik kon vervolgens netjes geregistreerd als goed huisvader uitrijden.

Ja, ik weet dat het bezoek van een dierentuin voor een fotograaf alleen niet alles is. Met kinderen of kleinkinderen is zo’n park veel leuker. En ik blijf positief denken dat er voldoende te zien en te beleven was voor een leuk dagje uit. Maar dat het totaal mij tegenviel, had niet enkel met het domme reserveringen-systeem te maken. Het ging vooral om het gemis aan service! Nogmaals de medewerkers hadden andere prioriteiten! Maar een beetje te weinig dieren in zo’n ruim park en geen voedsel voor de bezoekers, voelt niet goed als je de volle mep voor de experience betaald hebt. 100 Euro armer, maar wel wat geleerd. Voorbereiding is het halve werk!

Gelukkig heb ik de plaatjes nog!

Eerst maar even bijkomen van deze dure experience!

Nawoord: ja ik weet waarom deze review toch wat té grumpy is. Als jong kind is een bezoek aan zo’n Zoo een ware belevenis. Eerst de reis er naar toe en dan als je het terrein binnenhuppelt, heb je een ware belevenis. Ouders, opa en oma vertellen van alles en nog wat over de dieren. “Ja, dat is een vogel! Een grote zelfs”. En je wordt onderhouden door de nodige grappen en grollen. Vooral door Opa. Die roept “Bokita” tegen een wildvreemde en heeft nog meer o-zo-leuke grappen. En je kunt je ouders ergeren. “Ik moet plassen”. “Alweer, je bent net geweest!”. En dan rond het middaguur een pakje chocomel en een broodje. Heerlijk. Even bijkomen en nog met opa praten. Opa vermaakt zich dan ook opperbest. Zijn fototoestel staat bijna niet stil. Vader klimt mee langs de wilde paden en spoort je aan om goed naar de dieren te kijken. Oma deelt een ijsje uit. En dan mag je weer aan de thuisreis beginnen. In de auto val je al snel in slaap. Een paar dagen later laat opa alle foto’s zien. Geen zorgen over het kopen van kaartjes of kosten. Dat is een pretpark zoals het bedoeld is. Maar voor een solo fotograferende opa is het allemaal een stukje anders. Zie de Grumpy Review hierboven. Eerlijk is eerlijk. Het Ouwehands Dierenpark is een mooi park, dat een verzorgde indruk maakt. Volgens mij wordt er voor de dieren prima gezorgd. En dat is veel belangrijker dan die ene mopperende opa-fotograaf.